AVATAR - przybyłam, zobaczyłam, oniemiałam

Autor: Ewa Inn, data dodania: 19-02-2010

Gdy w telewizji pojawił się zwiastun filmu, nie przyglądając się mu zbytnio, pomyślałam: „E tam, kolejne bzdury nafaszerowane efektami specjalnymi. Chłopcy biegają z wypasioną bronią po dĹźungli, goniąc jakiegoś stwora. A moĹźe uciekając przed nim? Ot, następny predator, tym razem skrzyĹźowany ze Smurfem.”. 

Jednak ciekawość zwyciężyła i niedawno postanowiłam osobiście sprawdzić, z czego wynika wciąż rosnąca popularność filmu, który został uznany za najbardziej dochodowy w historii kina. Mimo, Ĺźe „Avatar” wyświetlany jest juĹź wiele tygodni, to o wolne miejsca w kinie wciąż trudno. Nie wybrzydzałam więc zbytnio rezerwując bilet, w przeciwnym razie musiałabym czekać na dobre miejsce chyba do Wielkanocy. I w końcu doczekałam się - zasiadłam w trzecim rzędzie sali, zaopatrzona w kubeł przesolonego popcornu i okulary 3D.

 

 

I zaczęło się! 

Film od samego początku zachwycił mnie. Trójwymiarowy obraz robił piorunujące wraĹźenie. Brakowało mi czasu na to, by przyjrzeć się wszystkiemu, co dzieje się na ekranie. Porywająca akcja, niesamowite postacie, zachwycające krajobrazy, dziesiątki detali dopracowanych do perfekcji, a na dodatek tekst, który teĹź naleĹźało przecieĹź czytać. Och, jak bardzo brakowało mi pilota, dzięki któremu mogłabym dowoli oglądać daną scenę, sycąc się jej doskonałością! 

Chciałam tam być 

Czegoś takiego, jak długo Ĺźyję, jeszcze nie doświadczyłam. Śledząc losy głównego bohatera, zaczęłam utoĹźsamiać się z całym tym dziwnym światem, który i jego zadziwiał. Wraz z nim poznawałam dziką planetę Pandorę, uczyłam się jak na niej przetrwać, zachwycałam się jej pięknem i wyjątkowością, aĹź w końcu poznałam niesamowitych humanoidalnych mieszkańców Pandory - Na'avi. Nie mogłam się na nich napatrzeć! Bardzo szybko przestałam zastanawiać się, ile w tych postaciach jest z aktorów a ile czarów komputerowych. Widziałam w nich juĹź tylko Ĺźywe, prawdziwe istoty, czujące, myślące, wraĹźliwe, mądre... fascynujące! I tak jak bohater filmu, Jake, pokochałam to plemię i Pandorę z wszystkimi jej tajemnicami i cudami, raz uroniwszy nawet łzę wzruszenia pod trójwymiarowymi okularami. 

MoĹźe ten film zrobił na mnie takie wraĹźenie, bo i ja chciałabym znaleźć się w świecie, gdzie wszystko ma swój ład, podporządkowane jest naturze, kierowane jest odwiecznymi, niezłomnymi zasadami? MoĹźe zmęczona pędem i bezdusznością wymuszanymi na nas przez współczesną cywilizację, chciałabym przenieść się na zieloną Pandorę i Ĺźyć wśród wymagających a jednocześnie dobrodusznych Na’avi? 

I nadszedł zły człowiek 

My, ludzie - istoty cywilizowane, odziani, syci, zaprzyjaĹşnieni z technologią, obwieszeni gadĹźetami, kochający szelest banknotów i władzę. Właśnie – władza i pieniądze, to często staje się motorem nikczemnych działań człowieka. Człowieka chciwego, bezwzględnego, zaborczego, który jest w stanie zniszczyć wszystko, co przeszkadza w zdobyciu celu. Za wszelką cenę, po trupach. Kolonizacja, okupacja, wojna, zagłada – cel uświęca środki. Byle zagarnąć wszystko i rządzić wszystkim, nawet jeśli to nie jego. 

Taki teĹź jest człowiek w „Avatarze” – chce połoĹźyć swoje pazerne łapsko na Pandorze i jej bogactwach, nie przebierając w środkach. W swoim zaślepieniu nie zauwaĹźa tego, co w Pandorze piękne, wartościowe, wyjątkowe. Nie dba o istoty, które tam Ĺźyją. Nie zna ich, a to co obce i inne od niego, wzbudza w nim lęk i pogardę. I gdy obserwuje się cywilizowanego człowieka walczącego z pozornie dzikim Na’avi, nie sposób uciec od wniosku, Ĺźe nasz gatunek, zachłysnąwszy się władzą, upodlił się i zdegenerował do szpiku kości. 

Avataromania 

Muszę zweryfikować swoje pierwotne stanowisko co do tego filmu – owszem, jest naszpikowany efektami specjalnymi i tu się nie myliłam. Jednak zdecydowanie nie jest taki jak wszystkie inne kinowe przeboje z gatunku s-f. Stałam się gorącą fanką „Avatara” i nie dbam o opinię innych, łącznie z krytykami filmowymi, którzy rozbierając film na części pierwsze, dogłębnie analizują wszystkie jego aspekty. Krytyka krytyką, a w kinach jak były tłumy, tak są nadal. I chyba widzowie nie są zawiedzeni, skoro są wśród nich i tacy, którzy obejrzeli ten film juĹź kilka razy. Wstyd się przyznać czy nie, ale ja do nich teĹź należę –zamierzam ponownie wybrać się na ten film, Ĺźeby odkrywać go na nowo. I wcale nie jestem pewna czy to będzie mój ostatni raz...