BieĹźnia - gorsza siostra pleneru?

Autor: Ewa Inn, data dodania: 09-02-2012

Postawa "na lenia"

Czekałam grzecznie na ocieplenie jeden tydzień, potem drugi – zima ma swoje prawa, niech sobie więc poszaleje. Ale ile moĹźna czekać? Moje nogi, do licha, teĹź mają swoje prawa! Jeśli nie dam im się wybiegać, to zbuntują się i odmówią współpracy w kluczowych momentach (np. w czasie najbliĹźszego półmaratonu). WyĹź syberyjski nie moĹźe przecieĹź stanąć na drodze do mojej, wciąż poĹźal się BoĹźe, kariery biegowej.

W "hardkorowych" warunkach

Nie ma więc co się rozczulać nad sobą i trza wziąć byka za rogi. Ale od której strony zabrać się za niego w taki mróz?! W co się ubrać, Ĺźeby nie było zimno, ale Ĺźeby teĹź nie za gorąco? Tak, tak, znam zasady ubierania się w taką pogodę. Ale i tak, przy ich zachowaniu, czuje się chyba spory dyskomfort? Pewności nie mam, bo przecieĹź do tej pory nie zaliczyłam biegu w temperaturze, w której zamarza wódka. Więc wciąż się wahałam czy pójść na całość i zaliczyć ten "hardkorowy" bieg.

Dobra – pomyślałam – ubiorę się na cebulę, w te wszystkie oddychające ciuchy, niech mi będzie ciepło, niech się nawet zleję potem (nie pocą się tylko szachiści), niech mnie owieje zimny wiatr, nie pierwszy to raz i nie ostatni. Ale co z twarzą? PrzecieĹź wystarczyło mi kilka minut spokojnego marszu do pracy, aby mieć wraĹźenie, Ĺźe mój nos zaraz odpadnie, a lica zmrożą się na kość, po czym, niczym tafle lodu, popękają i skruszone posypią się z wdziękiem pod buty.

Jak więc ochronić twarz w czasie kilkukilometrowego biegu, żeby nie odmrozić facjaty i nie rozwalić sobie przy okazji oskrzeli? Bieg w kominiarce? Po kilku minutach w okolicy ust i nosa pewnie zgromadziłoby się na tkaninie tyle śniegu, że można by ulepić dorodnego bałwana.

Dobra, niech będzie, że wymyślam sobie problemy, że się nie znam, że jestem mało profesjonalna a nawet, że jestem zwykłym mięczakiem. Faktem jest, że odpuściłam sobie bieganie w takiej temperaturze. Jednak ta moja bezczynność nie dawała mi spokoju, zwłaszcza, że zima nie powiedziała ponoć jeszcze ostatniego słowa.

Pierwsze koty za płoty

Postanowiłam więc zmierzyć się z bieĹźnią. Wśród części biegaczy nie cieszy się ona zbyt pochlebną opinią. Jest wykorzystywana, a i owszem, ale zgodnie z zasadą "jak się nie ma tego co się lubi, to się lubi to, co się ma". Uznałam więc, Ĺźe i ja muszę polubić to, co mam akurat do dyspozycji – czyli bezduszną maszynę zamiast ukochanego, choć kapryśnego pleneru.

Stanęłam na pas biegowy, wstawiłam szklankę wody w miejscu do tego przystosowanym, wsunęłam w uszy słuchawki z wielce dynamiczna muzyką i gotowa na wszystko odpaliłam bieĹźnię. Poszło! Acz w Ĺźółwim tempie. Zwiększyłam więc prędkość. No, w końcu ze spaceru przeszłam płynnie do biegu...

Zabawne to uczucie, bo do tej pory musiałam przebierać nogami, żeby przemieszczać się po nawierzchni, a tutaj to nawierzchnia się przemieszczała, zmuszając moje nogi do biegu. Biegłam więc i biegłam, a tymczasem minęło dopiero 10 minut. No tak, ludzie mieli rację, że na bieżni czas się dłuży, że nudno, że monotonnie. A ja założyłam sobie, że przez godzinę pobiegnę! Zwariuję do tego czasu, gapiąc się wciąż w ścianę lub zamiennie na wyświetlacz.

Nie taka bieżnia straszna jak ją malują

I zatęskniłam za tym wszystkim, co zawsze mijałam w czasie biegu. Za drzewami, za ścieĹźkami, za stawem, za śpiewem ptaków, za zapachami, za słońcem w dzień i za chmurami, za grą światła, za wieczornymi latarniami cudnie wyznaczającymi trasę biegu, za mijanymi biegaczami niosącymi pocieszenie, Ĺźe nie jestem jedyną szurnięta biegaczką, która zmaga się ze sobą bez względu na porę roku i porę dnia.

Po jakiejś chwili pomyślałam jednak, Ĺźe nie jest aĹź tak Ĺşle na tej bieĹźni, bo z drugiej strony patrząc na sprawę, nic we mnie nie wieje, nic na mnie nie pada, mróz nie atakuje, nie muszę mieć na sobie tych wszystkich warstwowych ciuchów. Pod nogami nie ma ani kałuĹź, ani lodu, ani błota, ani śliskich liści, ani wystających korzeni, a za moimi apetycznymi (dla ssaków mięsoĹźernych) łydkami nie biegnie Ĺźaden wkurzony pies, spuszczony ze smyczy przez beztroskiego właściciela. Och, bieĹźnio moja droga, jednak cię lubię i przestawszy grymasić, przebiegnę na tobie całą godzinę.

Biegłam więc dalej. Czas mijał a ja odkryłam, Ĺźe juĹź mi się tak strasznie nie dłuĹźy. Pomyślałam, Ĺźe człowiek, który się lubi, nie moĹźe nudzić się sam ze sobą. Generalnie biegacze najczęściej przecieĹź spędzają samotnie długie godziny, ale ta samotność ich nie męczy i nie nudzi. Jaka więc róĹźnica czy biegnie się w parku czy w lesie czy wzdłuĹź drogi czy na bieĹźni? Zawsze jest o czym pomyśleć. I pewnie dlatego po jakimś czasie juĹź nie przeszkadzała mi ściana naprzeciw ani wyświetlacz, który monotonnie pokazywał liczby.

W połowie dystansu uznałam, Ĺźe zasłuĹźyłam na nawodnienie. Szklanka z wodą kusiła swoją zawartością, ale jak się tu napić, nie wybiwszy sobie zębów przy prędkości 9 km/h? Cha! A to ci dylematy bieĹźniowej debiutantki. Przygotowałaś sobie picie w szklance, paniusiu, to teraz masz problem. Musiałam więc zahamować tego pędzącego rumaka, napiłam się i znów pogoniłam bestię, aby ostatecznie dobiec do mety po zaplanowanej godzinie.

"Kiszce" mówimy nie!

JuĹź mi nie straszny wyĹź syberyjski, nie straszna Ĺźadna śnieĹźyca, ni ulewa Ĺźadna, mogą nawet Ĺźaby z nieba lecieć a ja i tak będę biegać, bo znalazłam alternatywę dla pleneru. Chwała temu, kto wymyślił bieĹźnię, bo mimo kilku minusów, ma jednak sporo plusów, a najwaĹźniejszy jest taki, Ĺźe pozwala szlifować formę, gdy za oknem "kiszka"!